Kenjutsu

Kenjutsu (剣術), de voorloper van het moderne kendo, is de kunst om het Japanse zwaard te gebruiken. De term verwijst meestal naar de methoden of technieken van traditionele scholen, genaamd Koryū (古 流), dat wil zeggen Japanse krijgskunstscholen die vóór 1868 (Meiji restauratie) werden opgericht.

Alhoewel Kendō (剣 道, letterlijk "De weg van het zwaard") kan worden gebruikt om het Japanse zwaardmanschap in het algemeen aan te geven, wordt het tegenwoordig het meest gebruikt voor wat "Shinai-kendo" kan worden genoemd (moderne kendo met bamboezwaarden).

Kenjutsu kende een opgang in de late Edo periode, waarna een tijdelijke terugval volgde na de Meiji restauratie, toen Japan begon met de introductie van moderne, Europese strijdmethoden. Kenjutsu werd onpopulair, tot in 1879 de Tokio politie en later het leger opnieuw Kenjutsu-trainingen begonnen. Echter, na de Meiji restauratie, kregen moderne disciplines de voorkeur boven oude tradities. Parallel aan de ontwikkeling van kendo, verschenen ook verschillende Iaido organisaties, in navolging van de algemene trend om het achtervoegsel "-jutsu" te vervangen door "-dō" om zo het spirituele / filosofische aspect te benadrukken. De snelle zwaardtrektechnieken (bekend als "Batttōjutsu") werden veranderd in een discipline genaamd "Iaidō" ("de weg van het harmonische wezen").

Na de nederlaag en vervolgens de bezetting van Japan in 1945 door de geallieerden werd de het beoefenen van Kendo verbannen wegens de connotatie met de Japanse oorlogsindoctrinatie. Pas vanaf 1953 (nadat de Koreaanse Oorlog was beeindigd), geraakte Kendo terug ingeburgerd. Mede door mensen zoals Sasamori Junzō (1886-1976), oprichter en voorzitter van de Zen Nihon Shinai Kyogi Renmei (All Japan Federation for Bamboo Stick Competition). Sasamori Junzō, Sōke van Ono Ha Ittō Ryū behaalde ook 10e dan in Kendo en is gekend als auteur van het boek "This is kendo". Met de opkomst van competities, met gebruik van shinai (gemaakt van bamboe) en typisch beschermend materiaal, daalde de interesse in de traditionele zwaardvechttechnieken. Daarnaast werd ook Iaido alsmaar populairder. Niettemin hebben meerdere oude scholen overleefd en dragen ze nog steeds bij aan het behouden van een belangrijke Japanse erfgoed.

Ondanks dit alles zijn tal van traditionele scholen blijven bestaan en dragen zij bij tot het behoud van het belangrijke culturele erfgoed van Japan.  Onder hen blijft Ono Ha Ittō Ryū (小野派一刀流) nog steeds één van de meest invloedrijke traditionele Kenjutsu scholen in Japan.

Meer informatie over traditionele Japanse scholen vindt u in het volgende artikel:  Traditional Japanese Martial Systems